Ποιοτικά τραγούδια … ΕΙΔΟΣ ΥΠΟ ΕΞΑΦΑΝΙΣΗ!

Ποιοτικά τραγούδια … ΕΙΔΟΣ ΥΠΟ ΕΞΑΦΑΝΙΣΗ! Ποια είναι τα κριτήρια; Και γιατί όλο και περισσότεροι νέοι αποστρέφονται από την ποιοτική μουσική;

Προσθήκη λεζάντας

Κατά την γνώμη μου υπάρχουν μαγικά, ταξιδιάρικα τραγούδια σε αυτό τον κόσμο. Τα όποια χωρίζονται σε ΔΥΟ ΜΕΓΑΛΕΣ ΚΑΤΗΓΟΡΙΕΣ.

Η πρώτη είναι τα τραγούδια των μυστικών, που κρύβουν μια ιστορία πίσω από κάθε λέξη, κάθε στίχο, κάθε νότα και την φανερώνουν μονό στους εκλεκτούς. Σε αυτούς που πραγματικά θέλουν να μάθουν το μυστικό τους και στην δεύτερη κατηγορία που ανήκουν τα τραγούδια που δεν κρύβουν την ιστορία τους, αλλά την έχουν κολλημένη πάνω τους με φανταχτερά γράμματα σαν εξώφυλλο περιοδικού, σε κάθε γραμμή σε κάθε στοίχο. Αυτά τα τραγούδια δεν περιμένουν κάποιον να τα ορμηνεύσει απλά κάποιον για να τα πει δυνατά ( να τα ερμηνεύσει).

Οι περισσότεροι άνθρωποι, προτιμούν να ακούσουν την δεύτερη κατηγορία τραγουδιών. Ίσως γιατί η πρώτη να τους πέφτει λίγο «βαριά», ακαταλαβίστικη ή πιο ψαγμένη. Στην θέση της ποιοτικής- καλής μουσικής προτιμούν να βάζουν κάποια επιφανειακά, ευτελή κομμάτια που να κάνουν λίγη ομοιοκαταληξία στον στίχο, να βάζουν λίγες βρισιές ή λίγο «πόνο» και αυτό είναι όλο.

Ενώ παραμερίζουν τα πραγματικά τραγούδια. Αυτά τα κομμάτια που είναι εκειστην γωνίτσα τους και περιμένουν να τους δώσουν την δική τους ιστορία.

Είναι λυπηρό, να βλέπεις όλο και πιο πολλούς νέους. Να αποστρέφονται την κάθε ρίζα παραδοσιακή, κλασσική και να προτιμούν την εύκολη λύση.

Παίρνω σαν παράδειγμα τον ευατό μου. Εγώ ας πούμε, μεγάλωσα σε ένα περιβάλλον μετρίας έως και μηδενικής κλασικης μουσικής παιδείας (από τους γονείς μου). Οι γονείς μου με μεγάλωσαν μέσα από ακούσματα παραδοσιακής, λαϊκής, χορευτικής, ελληνικής μουσικής. Πράγμα υπέροχο! Διότι αυτή η μουσική αποτελεί την μουσική κληρονομία της χωράς μου, του τόπου μου, οπότε και εμένα της ίδιας. Ύστερα εγώ ακλούθησα την φτηνή λύση. Εύκολη, ρυθμική, ξένο φερτή, φτηνή και γρήγορη μουσική που βρίσκεται παντού. Αγνοώντας την ύπαρξη κάποιου αλλού είδους.

Μέχρι που άνοιξα ένα βιβλίο λογοτεχνίας, που σαν γνησία και περιφανή Ελληνίδα (αρνιόμουν κατηγορηματικά) ακόμα και την σκέψη να το ανοίξω θεωρώντας το πράγμα κουραστικό και βαρετό. Όμως τότε κατάλαβα ποσό φτηνή, μικρή, ελαχίστη ήμουν μπροστά στην τελειότητα των λέξεων.

Μια καθηγήτρια μου είχε πει κάποτε για έναν συντοπίτη μου που είχε φύγει πρόσφατα από την ζωή, ότι δεν ήταν ένας απλός στιχουργός- τραγουδοποιός, αλλά ήταν ένας ποιητής. Πέρασα αμέτρητα βραδιά μέχρι να καταλάβω τι εννοούσε με αυτήν την φράση. Άκουγα τα τραγούδια του αμέτρητες φόρες και προσπαθούσα να καταλάβω της λέξεις. Και ένα βράδυ το κατάλαβα. Κάθε στίχος ήταν ένας συμβολισμός, μια παρομοίωση, κάτι που συνειρμικά έφερνε στο μυαλό σου μια εικόνα, μια κατάσταση, όπως η ποίηση.

Σήμερα καθώς το συζητούσα αυτό το θέμα με την παρέα μου, άκουσα κάτι τόσο λυπηρό, μα και τόσο αληθές.Δεν ήταν δύσκολο να φανταστώ τον εαυτό μου μέσα σε αυτό το σύνολο, γιατί κάπου εκεί είναι η γενιά μου, και σε αυτήν ανήκω και εγώ!

Η ελληνική γλωσσά είναι τόσο πλούσια, όμορφη και μαγική γεννά τόσο όμορφα τραγούδια και εγώ ακούω μονό τα επιφανειακά. Γιατί στο εξωτερικό να αναγνωριζουν την παράδοση και αυτούς που την προωθούν μέσω της δουλειάς τους, ως σπουδαίους καλλιτέχνες και στην Ελλάδα να τους ξέρουμε κατά τύχη, ή να τους έχουμε ακουστά; Ποιος ο λόγος που οι νέοι προτιμούν να ακούν κάποια ελαφριά ακούσματα και να αποστρέφονται την κάθε τι παλιό, κάθε τι δικό τους;

Και τότε κατάλαβα… Κατάλαβα τον τρόπο που λειτουργούν αυτά τα τραγούδια!

Σκέψου για λίγο τον εαυτό σου σε ένα μπαρ. Μόλις έχεις χωρίσει, ή μόλις έχεις αγαπηθεί. Τα ελαφριά τραγούδια παίρνουν την θέση του αλκοόλ. Σε κάνουν να ξεχνάς για λίγο, έτσι ώστε να νομίζεις ότι διασκεδάζεις, να νομίζεις ότι με το στίχο τους ξεχνάς τα προβλήματα και εκφράζεις τις σκέψεις. Και το επόμενο πρωί οι σκέψεις και τα προβλήματα είναι ακόμα εκεί. Ενώ τα αλλά κομμάτια (τα πιο έντεχνα, πιο ποιοτικά) είναι σαν την παρέα, σαν το αγόρι ή το κορίτσι που θέλεις. Όταν πονάς ή όταν χαίρεσαι γίνονται μια συντρόφια. Σε  κάνουν να αυτοσχεδιάζεις και να κόλλας σε κάθε στίχο μια δίκια σου εικόνα, κάνοντας δικό σου το κομμάτι και απαλύνοντας τον πόνο σου.

Τέλος, σε έναν κόσμο που δεν είναι φτιαγμένος για να ζεις στο μαύρο, άσπρο. Μην αρκείσαι με τίποτα λιγότερο από αυτό που αξίζει. Ζήσε, νιώσε, και μην απορρίπτεις τίποτα. Επειδή δεν σου αρέσει ένα κομμάτι από κάποιον καλλιτέχνη δεν σημαίνει ότι δεν σου αρέσει η μουσική. Απλά μαθέ να ακούς και ύστερα να κρίνεις…Η απόφαση είναι δική σου, απλά πριν κρίνεις ένα κάλο κομμάτι σκέψου ότι όλα αυτά είναι εφήμερα η πραγματική μουσική είναι αυτή που μπορεί να αντέξει στον χρόνο..!