ΓΙΑ ΤΟΝ ΗΡΩΑ ΜΟΥ!

Εσύ με έμαθες να ταξιδεύω, έβαζες τα πανιά στα καράβια μου και τα ετοίμαζες για ταξίδι...

Μου έκλεινες τα μάτια και με άφηνες να πετάω κρατώντας μου το χέρι.

Εσύ μου έμαθες να τραγουδώ. Μου ψιθύριζες νανουρισματα για τις κακίες της ζωής. Μαζί σου έκανα τα πρώτα μου βήματα. Εσύ με κρατούσες όταν έπεφτα και μου έμαθες τι θα πει αγάπη.

Μου έλεγες πότε να μην το βάζω κάτω, μου σκούπιζες τα μάτια και μου έλεγες να μην κλαίω.

Και έτσι άπλα ένα πρωί άνοιξες την πόρτα και έφυγες. Άνοιξες τα μεγάλα γδαρμένα και κουρασμένα φτερά σου και αφού μας έκλεισες τα ματιά, μας κοίταξες για τελευταία φορά και αφού έκανες ένα βήμα, μπλέχτηκες με τον αέρα, την βροχή, τα δάκρυα, τις λέξεις, τον αγέρα, την βροχή, τον ήλιο, τα σύννεφα, την χαρά, την θλίψη και έτσι άπλα έφυγες...

Έφυγες. Ενώ, σου φώναζα "ΜΕΊΝΕ ΕΔΏ, ΜΗΝ ΦΎΓΕΙΣ". Μέσα στον πανικό και στου κόσμου την βοή, άπλωσα τα χέρια μου να σε αγκαλιάσω. Μα, δεν ήσουν πραγματικά εσύ. Ένα κρύο, παγωμένο, άψυχο, άκαμπτο κομμάτι σάρκας είχε πάρει την θέση σου που συνήθιζε να μοιάζει σε εσένα. Σε έναν άνθρωπο που θαύμασα. Στον ήρωα μου. 

Ξέρω όμως το μυστικό σου. Ήσουν κάπου εκεί. Ήσουν κάπου εκεί και μας κοιτούσες. Κρυμμένος.

Εσύ μου έμαθες να πολεμάω, να χορεύω, να τρέχω, να τραγουδάω. Ένωνες την φωνή σου με την δίκη μου. Δίνοντας μελωδία και ρυθμό  στις λέξεις μου.

Με τον χορό σου έδινες ζωή στους στίχους. Χρώματα στις άτονες εικόνες... Και έτσι έφυγες χορεύοντας ένα περήφανο, τελευταίο ζεϊμπέκικο. Σαν αυτά που χόρευες άλλοτε και είχες προσπαθήσει αμέτρητες φορές να μου διδάξεις.

Εσύ μου έμαθες να παίζω, να γελώ, να χαίρομαι την ζωή, να παλευω, να πετάω, να πεισμώνω, να νευριάζω, να παθιάζομαι, να κολυμπάω, να κοπιλατω κόντρα στο ρεύμα και να ταξιδεύω με καράβια που εσύ μου σχεδίαζες σε προορισμούς που η φαντασία μας ζωγράφιζε και ορίζαμε μαζί.

Μα ένα πράγμα ξέχασες
να μου μάθεις... ΝΑ ΦΕΎΓΩ!

ΠΟΤΕ ΚΑΝΕΙΣ ΔΕΝ ΦΕΥΓΕΙ ΑΠΟ ΚΟΝΤΑ ΜΑΣ ΟΣΟ ΖΕΙ ΜΕΣΑ ΜΑΣ. ΚΑΙ ΕΣΥ ΑΝ ΚΑΙ ΘΝΗΤΟΣ ΚΕΡΔΗΣΕΣ ΤΗΝ ΑΘΑΝΑΣΙΑ!   

  Γ.Β.